Er was een tijd dat presentaties nog anders verliepen dan via een computerscherm wat je deelt met andere aanwezigen in een videocall. Toen zagen we mensen nog live. Je had interactie. Oogcontact. Als je wel eens een presentatie hebt gegeven of voor een groep hebt gesproken dan kan je je vast nog wel dat gevoel herinneren. Ik neem je mee naar iets wat bijna geschiedenis lijkt.
Stel je voor je gaat ontspannen naar een bijeenkomst waar je aan twee workshops gaat deelnemen. Je gaat een hoop bekenden zien die je al een tijdje niet hebt gesproken dus leuk om weer een kop koffie met ze te drinken. Ik trek wat leuks aan, doe een make-upje op en kijk nog even in de spiegel of mijn haar goed zit.
Ik heb net een zakelijke afspraak gehad. Dus even een ritje in de auto is goed om mijn hoofd weer leeg te maken. Ik gooi de laptop in de auto, mijn tas erachter aan en zet de radio wat harder.
RUSTIG
Ik kom aan en het kost me meer tijd dan gepland om een parkeerplek te vinden. Aarg denk ik, maar relax je red het wel Cynthia. Toch maar die parkeergarage in. Eenmaal binnen blijk ik toch nog 15 minuten te hebben. Beter kan niet. Dan kan ik nog even rustig mijn jas afgeven bij de garderobe, naar het toilet en koffie halen.
Verder lopend kom ik iemand van de organisatie tegen. Ik ken hem. “Heb jij Irene gezien?” vraagt hij een beetje gestrest.
“Eh nee zeg ik, “ik ben net binnen’. Er zouden ongeveer 300 mensen komen dus nee die heb ik zeker nog niet gescreend in die anderhalve minuut dat ik binnen ben. Hij vertelt me dat ze zo een workshop zou geven en dat ze er al een half uur had moeten zijn. Maar dat ze haar niet kunnen vinden.
LEZING
Ze hebben geprobeerd haar te bellen, maar zonder succes. Lichtelijk verontrust en nog wat meer gestrest loopt hij weer weg. Ongeveer 3 ½ minuut later staat hij weer voor mij neus. “Cynthia jij hebt toch laatst een lezing gegeven over communicatiestijlen tussen mannen en vrouwen?” vraagt hij. Hij had dat op social media voorbij zien komen. “Ja klopt”, zeg ik.
“Gekke vraag” zegt hij, “maar zou je misschien kunnen invallen, want we hebben Irene gesproken en ze komt niet meer”. Wat?! Wat zegt hij hoor ik mezelf denken. “Wanneer?”, vraag ik terwijl ik eraan denk dat alles over 10 minuten zou moeten beginnen. Hij vraagt of ik het wil doen en dat ze dan alles 10 minuten uitstellen.
Kortsluiting in mijn hoofd. Heb ik die presentatie op mijn laptop staan? Ja. Heb ik hem in mijn hoofd? Eh zou moeten, maar ik voel dat ik nu even niet weet in welke hersencellen ik dat heb opgeslagen. De laptop ligt in mijn auto. En die staat verderop in een parkeergarage. Ik ben zeker 10 minuten kwijt erheen te lopen en terug te komen. Dan heb ik nog 10 minuten om alles up and running te krijgen.
STRIJD
Een hevige strijd in mijn hoofd. Echt van alles gaat door me heen. Gewoon doen, girlpower. Gaat dit wel goed komen? Kan ik zo snel schakelen? Weet ik de presentatie nog? Ben je gek, dit ga je niet doen! Alles heeft een reden. Gaan met die banaan. Waar is hier de nooduitgang?
En nog wat varianten hierop. Uiteindelijk zeg ik ja en strompel op mijn pumps, waarom toch niet voor die blokhak gekozen vandaag denk ik verongelijkt, in een drafje naar de parkeergarage. Eenmaal terug wordt iedereen bezig gehouden vanwege de 10 minuten uitstel.
Ik heb nog 8 minuten. Met klotsende oksels start ik mijn laptop op en zoek de presentatie. Die vind ik rap, maar hij opent niet. Ik krijg het zo mogelijk nog warmer. Nog een keer proberen. Iets anders proberen. Nee hoor. Hij doet het niet. Iets vaags met een configuratie. Ik geloof het bijna niet. Is dit een teken? Moet ik het niet doen? Of word ik uitgedaagd en vraagt het universum mij hoe kalm ik blijf in dit soort situaties?
ERROR
Ik google wat en download een programma. De deelnemers druppelen binnen. Ik heb werkelijk nog geen idee of ik zo kan starten. Het programma werkt ook niet om de presentatie te configureren. Opnieuw google. Ik kom op een site waar je online bestanden kan ‘viewen’. Geen idee. Ik, erg a-technisch, doe een poging. Hij geeft een error, maar laat toch na een halve minuut de presentatie zien. Maar niet zoals hij hoort. Hij is niet schermvullend te krijgen en mijn zoomdia’s doen het niet. Ik merk dat een diepe zucht mijn mond ontsnapt. Ook dit nog.
De organisator komt naar me toe. “Ben je zover?” Ja joh tuurlijk, kan niet beter, let’s go. Ik vertel de mensen dat ze een ander onderwerp krijgen voorgeschoteld dan dat ze hadden verwacht. En dat het hen uiteraard vrij staat nu nog af te haken, want tja andere verwachtingen hadden ze natuurlijk wel. Er wordt wat geroezemoesd en overlegd en ongeveer 80% blijft tot mijn verbazing zitten.
TWIJFEL
Ik leg in een notendop (en alleen op hoofdlijnen) uit hoe de afgelopen 20 minuten mij zijn vergaan en de knop gaat om. Het wordt een leuke lezing met goede vragen en interessante meningen die uiteen worden gezet.
Achteraf komen er nog deelnemers naar me toe om me te complimenteren over de lezing. De organisator vraagt hoe ik vond dat het ging. Redelijk zeg ik. Ik heb niet de kwaliteit geleverd die ik had willen leveren en ergens knaagt het dan ook gelijk weer in mijn hoofd dat goed ook goed genoeg moet zijn.
Eenmaal terug in de auto komen er vlagen van onzekerheid voorbij. Hebben ze gemerkt dat ik de lezing bij wijze van spreken a la minute uit mijn mouw schudde? Hebben ze daardoor getwijfeld aan mijn kennis en kunde? Hebben ze zich vermaakt? Hebben ze iets geleerd of meegekregen van hetgeen ik verteld heb?
Ik zet het raam open en laat visualiserend die gedachten wegwaaien. Je kan het wel denken Cynthia, maar het heeft echt geen zin meer. Die mensen zijn naar huis. Jij bent op weg naar huis. Gedane zaken nemen geen keer. En ik voel me gelijk lichter worden.
Je hebt het toch maar geflikt denk ik daarna. Zo snel ingevallen. Totaal onvoorbereid. En langzaam, heel langzaam komt er een beetje trots naar boven. Voldaan kijk ik naar de horizon. Wat een mooie dag.
Veel liefs, Cynthia | Mira LifeCoach
PS Herken je de gevoelens die ik met je deel? Heb jij vriendinnen met wie je dit wel eens bespreekt**? Deel deze BLOG dan met ze. Weet dat je er niet alleen voor staat. We zijn allemaal maar mens. En niemands leven is perfect. Laten we ruimte creëren en elkaar helpen onze wereld een beetje mooier te maken.
** Heb je zin om deel te nemen aan onze gratis online community op FaceBook?
Uitgangspunt daarbij is: Zijn Wie Je Bent Dat Is Geluk.