Terwijl ik dit schrijf zit ik in een bomvolle wachtkamer van het ziekenhuis. Het regent buiten, de herfst klopt op de deur, maar de temperatuur weigert nog te dalen. De ramen zijn beslagen. Dit is natuurlijk een beetje een gekke plek om te schrijven, maar zoals ik al vaker heb verteld, als het komt dan komt het. Dan schiet er van alles door mijn hoofd en moet het er via mijn vingers uit.
Het doet me denken aan wat Martin Garrix zei van de week bij het nieuwe late night programma van BEAU. Muziek is zijn ontspanning. Hij heeft ideeën, ritmes, muzieklijnen en dat moet eruit. Ik herken dat.
DIKKE TRANEN
Twee bankjes verder zit een jong stel. Met een dreumes. Een huilende, duidelijk zieke dreumes. Het doet me denken aan vroeger. Als een van mijn kinderen ziek was. Die hulpeloze oogjes, die warme rode wangen en de dikke tranen die er overheen biggelden. Het snottige neusje wat zich vermengt met de speen die als troost dient met soms een knuffel stevig in het knuisje. Wat ellendig moet dit mannetje zich voelen. Het tafereel komt bij me binnen. Wat gaat de tijd snel.
Laatst was er ook een moment waarop ik stil stond bij de kwetsbaarheid van kinderen. Ik was in een groot warenhuis en er stond een familie. Met laten we zeggen, een niet westerse migratieachtergrond. Mogelijk. Vermoedelijk. Zeg ik voorzichtig voordat mijn woorden wellicht verkeerd worden opgevat. Ze waren met vier volwassen vrouwen, een meisje van een jaar of 12 en een buggy met twee jongetjes van een jaar of 3. Broertjes, neefjes, een tweeling, ik weet het niet. Van de vrouwen was één de oma, één de moeder en twee zussen of nichten. Familie was het zo te zien wel. Ze spraken soms in het Nederlands, soms in hun moedertaal.
PIJN
Oma liep nors rond en terwijl ik probeerde naar de artikelen te kijken waar ik voor kwam bleef deze familie mijn aandacht trekken. Opeens kwam oma van achter een kledingrek aangestoven en kneep, werkelijk heel hard, één van die jongetjes in zijn wang, hield de wanghuid vast en schudde daarmee zijn hele hoofd. Begrijp me goed, het was niet het ouderwetse kneepje in je wangen zoals je overgrootoma vroeger wel eens deed. Dit was echt van een andere orde.
Ze schold of schreeuwde tegen hem in moerstaal dus de woorden verstond ik niet. Maar de intonatie en het vuur uit haar ogen zeiden genoeg. De jongen zette het op het huilen, schreeuwen bijna. Logisch. Zijn wang zwol op en had een felrode kleur. Dat moet behoorlijk pijn hebben gedaan. En waarom deed oma dit? Geen idee. Wat ik er van begreep is dat hij aan haar jas of broekspijp had getrokken.
ZE NEGEERDE HEM
Het jongetje ernaast keek angstig. Hij begreep dondersgoed dat hem dit ook had kunnen overkomen. Oma bleef tieren. De drie andere volwassen vrouwen die erbij waren, zeiden niets. De moeder zei niets van hetgeen ze had gezien. Ze zei niets van de wang van haar zoon die vuurrood was geworden. Ze zei niets over het jongetje wat zo ontredderd en verdrietig in zijn buggy tranen met tuiten zat te huilen. Gemeend. Geen krokodillentranen. Die herken ik wel. Maar ook….ze zei niets tegen haar zoontje. Niets tegen haar mannetje daar in die buggy die de troost en liefde van zijn moeder nu even zo hard nodig had. Ze negeerde hem. Geen kus. Geen knuffeltje. Geen lieve woorden.
De andere twee volwassen vrouwen reageerden net zo afzijdig als de moeder. Ja ze hadden het allemaal gezien. Maar nee niemand zei of deed iets. Of toch wel? Het meisje kwam naar haar neefje of broertje en knielde neer. Ze zei hem in het Nederlands dat het beter was dat hij ophield met huilen. Met een schuin oog naar moeder en oma, die inmiddels over waren gegaan tot de belangrijke taak nieuwe kleding uit te zoeken. Ze probeerde dit jongetje te beschermen en troosten tegelijk. Ze suste hem, probeerde zijn tranen te drogen en bleef herhalen dat hij beter kon stoppen.
KNOOP IN MIJN MAAG
Mijn intuïtie of vooroordeel (dat laat ik aan jullie over) zei me dat ze hem beschermde tegen meer. Dat ze hem beschermde tegen meer pijn wat oma of moeder wellicht zou veroorzaken als hij bleef huilen. Omdat zij dit wellicht ook al vaker had meegemaakt.
Aannames, ik weet het. Invulling van zaken die ik niet zie of kan aantonen. Maar geloof me als ik zeg dat ik hoop dat ik ongelijk heb. Ik stond daar alles dit gade te slaan. Als een soort apathisch persoon stond ik erbij en keek ernaar. Alsof ik zelf een stomp in mijn maag had gekregen. Ik werd misselijk. Een knoop in mijn maag die de tranen in mijn ogen deed opwellen. Daar stond ik. Midden in een warenhuis als vreemde naast een tafereel wat me compleet van slag bracht. Als HSP (hoog sensitief persoon) heb ik vaker meegemaakt dat ik energie voel, opmerk of dat het me beïnvloedt. Maar het was lang geleden dat iets zo snel en diep binnen kwam. Ik moest me vasthouden aan een rek. Keek naar de grond in de hoop mijn acute misselijkheid te laten verdwijnen.
Het zal geen verrassing zijn dat er van mijn oorspronkelijk motivatie waardoor ik die winkel was binnen gestapt geen sprake meer was.
LICHT EN LIEFDE
Flarden vlogen door mijn hoofd. Wat moet ik hiermee? Moet ik hier iets mee? Kan, mag ik deze mensen aanspreken? Waar haal ik het lef of het recht vandaan om hier iets van te vinden? Moet ik niet simpelweg cultuurverschillen accepteren of mag ik dit niet wegschrijven onder die noemer? Oordeel ik of was het mijn intuïtie? Ik weet het antwoord wel. Ik deed niets. Ik zei niets. Ik ben de winkel uitgegaan en ben op een bankje gaan zitten. Mijn tranen de vrije loop latend met alleen maar het beeld van het verloren gezichtje van deze kleine man. Dagen erna bleef ik eraan denken. Ik heb hem, de andere twee kinderen en de vier volwassenen zoveel mogelijk licht en liefde gestuurd als dat ik kon. Want ook de volwassenen waren ooit kinderen.
HULP
Vorige week is mijn dochter gestart met de kinderpostzegelactie. Geld ophalen voor kinderen die dakloos zijn. En ook stond in diezelfde week KIKA aan de deur. Het was me duidelijk: kinderen die hulp nodig hebben was top of mind.
Maar hebben we niet allemaal, kind of niet, weleens hulp nodig? En dan niet alleen in de zin van grote issues, maar ook kleine. Of minder zichtbare. Daarom deel ik dit met jullie. Jullie moeders.
Jij die wellicht wel eens twijfelt of je zaken in de opvoeding goed aanpakt. Jij die soms denkt, had ik het niet anders moeten doen? Jij die denkt dat andere het altijd beter doen of dat je denkt dat je altijd net niet begrijpt wat je kind bedoelt. Lief mens, je doet het fantastisch. Nee perfect zullen we niet worden, maar laten we elkaar niet gek maken. Elke opvoeding is vallen en opstaan. En niemand kan echt in het hoofd van zijn kind kijken en exact voelen wat hij of zij voelt.
DONKERE DAGEN
Liefde en aandacht. En soms kaders en grenzen. Maar vooral er zijn. Je kind in de ogen kijken, contact maken en uitstralen dat wat hij of zij ook nodig heeft, jij bent er. Zet je mind in het standje: het is okay. Goed is goed genoeg. Zet je mind in het standje: ik doe mijn best, meer kan ik niet doen (dat zeg je ook tegen je kind toch?). Zet je mind in het standje: ik hou van jou.
Onvoorwaardelijk. Met zo’n basis is de rest bijzaak.
Wil je meer weten over hoe krachtig en beïnvloedbaar jouw mindset is? En hoe je die positief kan inzetten? Schrijf je dan in voor de masterclass ‘De Kracht Van Je Mindset’. En het goede nieuws daarbij is niet alleen dat hij gratis en thuis te volgen is. Maar ook dat ik besloten heb deze veel vaker te gaan geven. Zeker nu de donkere, vaak sombere dagen weer beginnen merk ik dat de vraag toeneemt. Misschien ben jij nu ook toegegroeid naar dat moment om eens een klein uurtje van je tijd te besteden aan wat dat nou is mindset en wat je ermee kan.
Maar misschien loopt jouw leven op rolletjes en weet je allang jouw mindset bewust en op de juiste wijze in te zetten. Dan is het gewoon verstand op nul, Netflix aan en deze masterclass gaat jou helemaal niets nieuws leren. Toch?
Ik heb alle nieuwe data voor de rest van het jaar ingepland dus er zit gegarandeerd een moment voor je bij.
Claim jouw deelname HIER.
Tot snel!
Liefs Cynthia | Mira LifeCoach
PS Herken je de gevoelens die ik met je deel? Heb jij vriendinnen met wie je dit wel eens bespreekt? Deel deze BLOG dan met ze. Weet dat je er niet alleen voor staat. We zijn allemaal maar mens. En niemands leven is perfect. Laten we ruimte creëren en elkaar helpen onze wereld een beetje mooier te maken.